นิทานอีสป...เรื่องสุนัขป่าหน้าโง่

นิทานอีสป... เรื่องสุนัขป่าหน้าโง่
« เมื่อ: กันยายน 10, 2008, 09:18:41 am »
ลาตัวหนึ่ง ขณะกำลังกินหญ้าอยู่ที่กลางทุ่งอย่างเพลิดเพลิน แต่มันก็ต้องตกกระใจอย่างที่สุดเมื่อมันมองไปเห็นสุนัขป่าดุร้าย ตัวหนึ่งเข้า และเจ้าสุนัขป่าตัวนั้นก็กำลังวิ่งตรงเข้ามาหาหมายจะจับมันกินเป็นอาหาร และด้วยเจ้าลาตัวนี้มันเป็นลาที่สมองดี นั่นเองมันจึงแสร้งทำเป็นว่าเท้าเจ็บ แล้วแกล้งก้าวเขยกขาหลังของมันค่อยๆ เดินไปข้างหน้าอย่างสมจริงสมจังมากเสียด้วย
บันทึกการเข้า
อยู่เพื่อทำความดีนี้เพื่อแม่ อยู่เพื่อแผ่อายุพระพุทธศาสนา อยู่เพื่อสร้างบารมีที่ทำมา อยู่เพื่อพาสรรพสัตว์ขัดจิตใจ

ออมสิน
สมาชิก VIPHero Member ออฟไลน์กระทู้: 2239

Re: นิทานอีสป... เรื่องสุนัขป่าหน้าโง่
« ตอบ #1 เมื่อ: กันยายน 10, 2008, 09:22:24 am »
สุนัขป่าที่วิ่งมาถึงหมายจะกระโดดตะครุบแต่เมื่อมันเห็นอาการเดินเขยกขาของลาเข้าเช่นนั้น ก็จึงเกิดความสงสัยขึ้นมาติดหมัดเลยทีเดียว มันจึงหยุดแล้วตะโกนถามออกไปว่า "นั่นเจ้าเป็นอะไรน่ะ ? ทำไมถึงเดินขาเขยก ? อย่างนั้นเล่า" ลาหัวหมอแข็งใจตอบไปว่า "เมื่อสักครู่ นี้ข้ากระโดดข้ามพุ่มไม้แล้วไปเหยียบเอาหนามแหลมเข้า นี่หนามมันยังติดฝังฝ่าเท้าของข้าอยู่เลย เออแน่ะ! เมื่อเจ้าจะกินข้า ก็กินเถอะข้ายอม แต่สงสัยว่าเจ้าคงต้องเอาหนามที่ฝ่าเท้าหลังของข้านี้ออกเสียก่อนจะดีกว่านะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวหนามมันจะเลยเข้าไปตำคอหอยเจ้าตอนกินข้า ได้ก็ไม่รู้นะ " เมื่อได้ยินลาว่าดังนั้น เจ้าสุนัขป่าที่ดุร้ายแต่สมองทึบก็เกิดเห็นด้วยขึ้นมา มันจึงยกเท้าหลังข้างที่เขยกของลาขึ้นดู หมายจะดึงหนาม ออกเสียก่อนแล้วค่อยกิน..ว่าอย่างนั้น
บันทึกการเข้า
อยู่เพื่อทำความดีนี้เพื่อแม่ อยู่เพื่อแผ่อายุพระพุทธศาสนา อยู่เพื่อสร้างบารมีที่ทำมา อยู่เพื่อพาสรรพสัตว์ขัดจิตใจ

ออมสิน
สมาชิก VIPHero Member ออฟไลน์กระทู้: 2239

Re: นิทานอีสป... เรื่องสุนัขป่าหน้าโง่
« ตอบ #2 เมื่อ: กันยายน 10, 2008, 09:28:23 am »
แต่ขณะที่มันกำลังมองสำรวจหาหนามอยู่นั้นเอง ลาก็เลยได้จังหวะและใช้เท้าหลังข้างนั้นดีดลูกหลังโดนปากสุนัขป่าอย่างเต็มแรง ผลก็เลย ทำให้ฟันในปากของเจ้าสุนัขป่าหักไปหลายซี่เลือดแดงกลบปากเลยทีเดียว เจ้าสุนัขป่าจำต้องทรุดลงนั่งร้องโอดครวญไปมา และตอนนั้น ลาหัวหมอก็เลยถือโอกาสออกวิ่งหนีไปจากที่นั้นทันที... "สมน้ำหน้าข้าแล้ว !" สุนัขป่าพูด "ข้ามันไม่ดีเอง มีหน้าที่อย่างเดียวคือไล่ฆ่าสัตว์ กินเป็นอาหาร แต่คราวนี้ดันมาทำตัวเป็นหมอรักษาโรค... ทุด ! สมน้ำหน้าตัวข้าเสียจริง ๆ"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ ผู้ที่ชอบสอดรู้ในเรื่องที่ตนไม่น่าที่จะรู้ในบางครั้ง ก็มักจะต้องเจ็บตัวและเสียผลประโยชน์ง่ายๆ อย่างตัวอย่างที่ ว่ามานี่แหละ"